Ο νέος και η "ανυποταγή"

Παίρνοντας αφορμή από το σχόλιο της Αλεξάνδρας στην προηγούμενη ανάρτηση, σκέφτηκα μερικά πράγματα σχετικά με την "ανυποταξία" των νέων που εντοπίζουμε διάχυτη τις τελευταίες μέρες.

Είναι πραγματικά στη φύση των νέων να εξεγείρονται εύκολα, να αντιδρούν, να μην συμβιβάζονται. Όταν λέω "στη φύση τους" εννοώ στο DNA τους. Και είναι πράγματι από τα λίγα πράγματα για τα οποία μπορείς να πεις πως ο άνθρωπος έχει στη φύση του: κανένας δεν γενιέται κλέφτης, ψεύτης, ανήθικος ή δολοφόνος. Αν σκεφτείς τις ορμόνες που τρέχουν στο σώμα του 15+ άχρονου θα καταλάβεις... Συνδύασε αυτή την έμφυτη "οργή" με την αποσάθρωσα κοινωνία και έχεις ένα τέλειο μείγμα TNT έτοιμο να εκραγεί και να παρασύρει κάθε τι στο διάβα του.

Ποίος είναι όμως ο "ανυπότακτος" και ασυμβίβαστος νέος; Είναι αυτός που διαδηλώνει στον όχλο "μασουλώντας" συνθήματα της ΚΝΕ, των αριστερών σχημάτων ή της ΔΑΠ; Είναι εκείνος που ζητά καθαρές τουαλέτες στο σχολείο του καταλαμβάνοντάς το; Σίγουρα δεν είναι από εκείνους που τα 'σπάγαν τις περασμένες μέρες στην Ερμού ή οπουδήποτε αλλού. Μήπως είναι ο "τυπάς" ο Έμο; Ή ο μαγκάκος που βρίζει τους δασκάλους του με χυδαίο τρόπο.

Έχω καταλήξει στο παρακάτω συμπέρασμα σχετικά με τον "ανυπόταχτο νέο":
ο νέος φυσικά και δεν πρέπει να υποτάσετε, να συμβιβάζεται με τις αρχές, τις νοοτροπίες και τους τρόπους ζωής που του πλασάρονται ασύστολα. Είναι κυρίος εκείνος ο νέος που αντιδρά και γνωρίζει γιατί αντιδρά. Δεν καθοδηγείται από τα φυλλάδια και τον όχλο. Δεν υπακούει άκριτα σε πολιτικούς, θρησκευτικούς, πατριωτικούς ή κάθε άλλου είδους φανατισμούς. Αντιδράει γιατί δεν του αρέσει αυτό που βλέπει αφού αυτό δεν είναι σωστό, ηθικό και λογικό. Ξέρει γιατί θέλει να αλλαξουν τα πράγματα αλλά δεν επιδιώκει την αλλαγή σκεπτόμενος την πάρτη του.

Φυσικά τα παραπάνω φαντάζουν ιδανικά για τον νέο του 21ου αιώνα αλλά και ανέφυκτα δεδομένου του σαθρού κοινονικοπολιτικοεκπαιδευτικού συστήματος. Η ηλικία όμως των 15, 16, 17 ετών θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα κρίσημη για την διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου της κοινωνίας. Δεν υπάρχει με άλλα λόγια ένα υπόβαθρο που θα δώσει στους νέους αυτούς ανθρώπους τη δυνατότητα να κατανοήσουν ότι μπορούν και μην είναι έρμαια της Πάνιας και του x-factor. Παρόλα αυτά, όπου το εκπαιδευτικό σύστημα αποτυγχάνει (πάλι), η οικογένεια θα πρέπει να αναλαμβάνει δράση για να δώσει στους νέους αυτούς ανθρώπους την επιλογή να είναι ανεξάρτητοι. Να μην υποδαυλίζονται από συγκεριακά γεγονότα και να γνωρίζουν τι επιθυμούν.
Να μην είναι "επαναστάτες χωρίς αιτία"...